Het nieuwste album van de singer-songwriter uit Nashville is een ode aan de intimiteit van huiselijk geluk, maar klinkt helemaal niet intiem, het is een meeslepende rockplaat doordrenkt van de klanken van de alternatieve muziek uit de jaren 90, want die ruwe randjes - vervormde vocalen, kletterende akoestische gitaren, dikke golven van fuzz en huilende orgels - krijgen allemaal een duidelijk jaren 90 alt-rock tintje. "Forever" is stekelig en direct, en de onvolkomenheden zijn dus meer opzettelijk. Het is gewoon een album geworden dat zijn intimiteit als een punt van trots draagt, maar niet klinkt zoals we verwachten dat intimiteit klinkt, Hiatt lijkt zich helemaal thuis te voelen in haar vrolijke kabaal.

Op haar zesde studioalbum, "Forever", onderzoekt Lilly Hiatt thema's als isolatie, zelfidentiteit en huiselijk geluk. Op basis van die beschrijving zou je kunnen denken dat je weet hoe het klinkt: rustig, intiem en vol met spaarzaam akoestisch fingerpicking en teder gezongen, zielsontblotende teksten. Hoewel Hiatt altijd een uitzonderlijk kwetsbare songwriter is geweest, voegt "Forever" haar repertoire toe met haar meedogenloze spervuur ​​van vechtende gitaren, punkachtige houding en opgefokte melodie. Het is veruit Hiatt's meest opwindende album, alsof het vullen van haar psyche met rinkelende, vervormde ruis de enige manier was die ze kon bedenken om haar demonen te verdringen.

Hiatts muziek wordt vaak afgekraakt door het Americana-label, maar ze heeft een eclectisch oeuvre opgebouwd met een behoorlijk aantal kick-ass rocknummers. "Forever" is echter haar eerste volwaardige rockalbum en het is net zo verfrissend als een plons koud water in je gezicht. De speelduur van minder dan 30 minuten zorgt ervoor dat er geen verspilde beweging is, alleen de ene na de andere grungy riff. De enige uitzondering is "Man", Hiatt's twangy, relaxte ode aan het gevoel van veiligheid in de armen van haar man, Coley Hinson, die meer blijkt te zijn dan alleen een muze op haar nieuwe album, want Hinson produceerde en engineerde het album niet alleen, maar bespeelde ook zelf het grootste deel van de instrumenten. Slechts één nummer, "Hidden Day", werd uitgevoerd met een volledige band, maar de overige nummers bruisen van net zoveel energie. Hiatt is een uitzonderlijke ritmegitariste en ze is de anker van bijna elk nummer, en biedt een granietharde basis waarop Hinson de arrangementen kan bouwen.

"Forever" mist de sonische verscheidenheid van eerdere Hiatt-albums, waarop haar rockers ruimte delen met countrywalsen, powerpopmelodieën en zachte ballads. Maar haar stem klinkt hier zo natuurlijk, gehuld in galm, zich een weg banend door een kabaal van gitaren, dat je je afvraagt ​​of dit zwaardere geluid niet haar ware roeping is. De gedachte dat Hiatt eindelijk heeft ontdekt wat ze moet doen, is aangrijpend, gezien het feit dat veel van haar nummers gaan over het verlangen naar iets of iemand om haar leven eindelijk compleet te maken,  en vooral gezien de uiterst bevredigende karakterboog die ze doorloopt in de loop van dit album.

Het album is geïnspireerd door Liz Phair en Mudhoney en andere iconen uit de jaren ‘90. Deze plaat  is niet bang om een ​​beetje grunge-achtig en onverzorgd te zijn, zoals op de zware opener "Hidden Day", een nummer over het vinden van een geheime ontsnapping uit de realiteit. Hierna wil ze in "Shouldn't Be", haar eigen onzekerheden en hoe moeilijk het soms is om op de 'juiste' manier te leven, deze thema’s aansnijden. Hoewel, zoals ik eerder vermelde, de gitaren op "Forever" misschien luider zijn en de melodieën helderder dan op Hiatt's eerdere releases, is de artiest in de eerste helft van het album nog steeds even verloren als altijd, wanhopig op zoek naar haar plek in de wereld en een partner om die mee te delen. "'Cause I'm lookin' for something and you are too/A crescent moon or a shooting star to hang on", klaagt ze op het nummer "Ghost Ship" terwijl ze op "Somewhere" verlangt naar "Somewhere with orange trees/Somewhere we've never been" alsof een verandering van omgeving haar eindelijk zal genezen van haar karakterfouten: "I'm such a hypocrite/I'm so full of it...This place is killing me".

Sommige van deze alt-rockaccenten hebben een licht dreigende ondertoon, maar dat is een trucje. Hiatt klinkt uitzonderlijk comfortabel in haar vel, zingt met een open hart en keert voortdurend terug naar beelden van tevredenheid. Onder een werveling van oververzadigde gitaren en falsetto-zang, verraadt de titeltrack van het album het spel met zijn refrein: "I wanna be by your side forever".  Die tevredenheid galmt door in het levendige "Evelyn's House", een ode aan een thuis waar "We make good music here/And our problems, they disappear". Op dit pakkende nummer ontdekt ze waar ze een plek kan vinden om te wonen, maar tevens ontdekt ze ook dat ze achtervolgd wordt door de vorige eigenaar.  Maar bovenal heeft ze een man die bij haar blijft en haar haar zwakheden vergeeft, wiens gezelschap zelfs een tripje naar een waardeloze supermarkt spannend kan maken. "Everybody else disappears when you’re in a room" slijmt ze op "Kwik-E-Mart" en Hinson antwoordt onmiddellijk met een speels, balkend gitaarriff, als alleen zij tweeën zulke rauwe, strakke en vrolijke muziek kunnen maken, dan is er sowieso geen behoefte aan iemand anders in de kamer.

Muzikanten op het album zijn onder meer Steven Hinson op pedal steel, een voicemail van Lilly's vader John Hiatt op "Thoughts", Bear Mitchell op bas, Scot Sax op gitaar en drums, en Rachel Mitchell op begeleidende zang. Op haar nieuwe album laat Hiatt geleidelijk de verwachtingen los die haar in deze nieuwe levensfase teisteren, en kiest ervoor om alles op zijn plaats te laten vallen. In plaats van de littekens van een verbroken romance te onthullen, zoals ze in het verleden deed, viert ze de stabiliteit die een ondersteunend huwelijk biedt. Samen met Hinson klinkt Hiatt ontspannen en zelfverzekerd, zelfs als ze rechtvaardige geluiden maakt.